اوسو که خَش بی دِلـَل مَردم سروسامونشون بی

پُی پتی تاشیف رفتن کارل ِآسونشون بی

بازی وتفری جهالـَل چاس ِگرما شوکـُنارل

دَورِهم کوپ کوپ می نِشسِن قاوتـُومِیدونشون بی

وَختی کــَولی بارمی نداخت چَن روزی می موندومی رَه

بُرّوبُرِّبچه یَل صوتاپسین جـِی بونشون بی

بل چـِکینِی خُرمُی ِ پُی اَو می شِشتِن بعدِ خُرما

اَوش ِاز نَوپوزمی کِردِن هِمیوخوش جـِی نونِشون بی

بَلگِ نون سی چاس نداشتن بازدِلـَل خَش بی وُزِندِی

تاغریوی پاش ِنادِی تـُو ولات مهمونشون بی

بی تِزِق بیدن خِشَم نه مثل ِاُمروزه ریاکی

خواس وخُوم مردونگی حُکم ِخدا تـُوجونشون بی

پیرِمردَل دَورِهم صوتا سرِشُوم می نِشَسِّن

هم بَل وهم بندِ لیف هم قهوه وقـِیلونشون بی

یادِاوروزَل که وختی پیرزنـَل وَت می رسیدن

دون مَجی ، نـُقلی ، یه چی اُمّاده تـُوپیلونشون بی

دوره ی صاف صادقون اِی چی نبی اُمّاصفابی

چُبکنم حیفی که عمرِمو،نه تـُودَورونشون بی

بنار – مرداد 1376

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 87/5/3 و ساعت 1:35 صبح | نظرات دیگران()

چه جَلدی پار و پریارل  رداوی

چه جَلد   اودوره  او کارل رداوی

صفایی داشتیم او روزگارل

هوایی داشتیم او روزگارل

همو دورون که باشت بی و کِپَر بی

صفایی بی که بهزِ ایسنـَل بی

خوشا چالدونی ی پُردید و بلتـَش

به دورِ چاله خَردَن مُشتکی خَش

چه واوی چاله ی پردید و سرگین

چه واوی تـَهمه و دوکشک  و پَرپین

به دورِ چاله موقِی گپ زدن بی

گوشِت دیندِی رواتِ پیرِزَن بی

هویس چـِی پیرِ زَن دَم بی نهاش بی

وُترسِ ما دُزَل قندون شو پاش بی

چه خَش بی قندِ کِر کِردَن بِرک پا

پریزه بَسَّنِ تـُو بال ِمِینا

نی ِقِیلون کِرِ لو داشت حالی

تو دَس هم پَّره ای و پشم ِکالی

گَپَل از دِی هدِیهان بید و فاطو

اُوُرباد بید و خالی بید جاتو

چه خَش بی گــّله اَوچیش دِی ِ پُیدن

هُماری پشتِ نندون نون دزیدن

چه خش بی کارشل ِبی مُز تا چاس

چه بی مِی،نونی و خُرمُینی وماس

تـُوهرخونِی که روزی کارشِلی بی

می کـَهنِس کارگرکه جاش نویمی

چه خَش بی پینجه تِ جِی کاسه بُردن

چه خَش بی شاخ ِکاکـُل واشِرُندن

چه خَش بی ری تـَک وبَلتـَک نشَسَّن

درِ دروازه ی تا صُب نبَسَّن

خر و برداله بید و مَشک وخُمره

پس از او دَورِ هم قیلون و قهوه

سرِ قِیلون وسرگین پُرزتـَش بی

تو نصفِ شَوفـُیِزخوندَن چه خَش بی

تـُواوسو آدم ِکاری فرَون بی

موقِی که وختِ جیلـُم یا برون بی

می تِنگِس ری خرش پُی بَنـّه و داس

بُرونش یه نَفَس از صُوتاچاس

چه واوی بازیارو خوشه چینون

چه واوی کار تا افتونشینون

شَل ِگز تـُو فدَه یَل کم نویمی

بجز ری چاله پاتیل دَم نویمی

چه خَش بی تـُو کفِ دَس چَنگِ خُرما

تـُو رَوخردَن ویا نشسَن دوکرپا

چه خَش بی هَسّه ی خُرما جمُندَن

چه خَش بی خاگِ وا بلتش کِپُندَن

چه خَش بی نونِ خشک ومُشتکِ جَو

نِشِسَّن تا موقِی چاس تـُو برافتو

لِلـَک اِی پت پتی بی باز خَش بی

سی قِیلون مال ِدوش تـُو چاله تـَش بی

یه روز تـُولَه یه روزمُشتـَک پیازی

یه روز کـَوکـَو یه روزی شَدّه بازی

سحرپُی کهره رفتن بید ومندال

تاوختِ چاس قاو و پشکلک چال

سیَه صو مُر بیدن بُرِّ جهالل

تـُو هم غـُل می زدن قولِی کـُنارَل

تمومش گیر و دارِ قاو بیدن

هَمَش مِی گَلــّه ی بی صاو بیدن

تـُو گرما شُو مُخَل پُی هَسّه ی تر

بُوات پیر یاجهال خَش بید وبختر

کلی بازی پسینـَل کارمُو بی

غرِ چل تاپسین تـُو لارمُو بی

شووَل چرویتی وشاه و وزیری

دزِ بدوَخت ورَمبِ تاپِ سیری

نه دکتر بی نه شروَت نه دوا بی

دلل صاف بید و درمُونـَل دعا بی

اوسو اِی اور  می اومه دیاری

نمی رفت تا نمی زه هفته باری

اوسوهرکی زمینی تخم می داد

اقلــّن می وُری هفتاد ،هشتاد

قوات اِی شِرشِر و ملکیت دو کـَل بی

خمونی ما نه بَهزِ ایسنـَل بی

خورموج – آذر 1368

 نوشته شده توسط محمد غلامی در دوشنبه 87/4/24 و ساعت 11:25 عصر | نظرات دیگران()

گر چه هستم به لبِ یار،گرفتار ترین

نچشیدم من از آن لعلِ شکربار ترین

به صفِ تاره ی دندانِ تو دل بستم و بس

ور نه باغِ دلِ من بود زغم ، سارترین

پشتِ مژگانِ تو ، خورشید عسل می نوشد

ماه ، در هاله ی عشقِ تو گرفتار ترین

قد برافراز به باغِ نظر، ای معبدِ نور !

تا فدایت کنم این پیکرِ تب دارترین

رطبی از لبِ لعلت شبِ خیرات بیار

به منِ سائلِ مسکینِ سزاوارترین

خورموج-مرداد 83

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 87/4/22 و ساعت 10:29 عصر | نظرات دیگران()

مو می فهمم که هرچی رَه دِ دَورش تا ابد سربی

نهاترکاشکه وامی گشت که وُ ای دَوره بختر بی

ولات پاک دَورِ هم مُربی قِیلون چاق مجلِسَل گُربی

ککا بیدن همه پُی هم فسات و فتنه کمتر بی

همه غمخوارِ هم بیدن تُو هرسختی وبدوختی

بچه گوشِ بُوا می دا بُوا گوش گیرِ گپتر بی

چه اوکه داشت مُشتی جَو چه او که گشنه بی هرشَو

دوتاشُو حالشوخَش بی دوتاش پُی هم براور بی

شَوول اَوآرد یامُشتک صُوَل چِی بید ونون گرمک

گوشل خَوبی دلَل خَش بی همی زا روزِموسربی

می خَردی تهمه وتُولَه می نادی مِر تُو دول سرچَه

وکَچّت شرشرِ اَوبی بُتت تا قاوَکِت تربی

اُوسواِی مُرخ می کُشتِن می کِردن پاشه شُو چاله

همو پُی بلتَشیش والله ومُرخِ ایسوخَش تر بی

ایسو پاک ای دلل تَنگِن سیاه وسنگ وصد رنگن

تُوهرخُونِی که پا نادم کُکِی نی پُی کُکا جَربی

شَووَل دَه قُلف دم خُونَت بازم دز می کُنِت غارَت

چتَواوسونداشتیم دز که تَپّی خاری جِی در بی

بنار- مهر 1374

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 87/4/15 و ساعت 11:4 عصر | نظرات دیگران()

                             -      آن سویِ دیوار

نا شناسی خانه دارد

آشنا با هر که در اینجا

دیدنش را نیست امّا هیچ راهی

*

                                    - گفته هایم را

که با لبخند پاسخ می توانی داد

می کشم چون کوله باری تلخ

ومرا

در برگِ سنگی می شناسی

که دری تا جاودان بسته ست

وبسا نا گفته هایم را که خواهی گفت

پاسخِ کوتاهِ آهی

بنار- خرداد 1375

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 87/4/13 و ساعت 12:3 صبح | نظرات دیگران()