کویر ِخشکِ دل راروح ِآبی

کتابِ زندگی را شعر ِ نابی

به گوش ِخاطرم فریادِعشقی

توتفسیر ِشعاع ِ آفتابی

                                  *        *         *

توجان ِبی قراران راقراری

نسیم ِ صبحگاهان دربهاری

توسرتاپاهمه نوری، بلوری

زلال ِ نقره فام ِ آبشاری

                                *         *          *

تواندرسینه ی من خانه داری

توچون من عاشقی دیوانه داری

رهایی جُستن ازبندِ تو هیهات

شرابِ عشق درپیمانه داری

                                *         *         *

نگارینا تونخل ِ نقره فامی

توتلخ وشادی آورهمچوجامی

نه کس رابا رطب یادی نمودی

نه دادی جرعه ای برتشنه کامی

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 90/2/4 و ساعت 11:56 عصر | نظرات دیگران()

دخترم راکه به مدرسه رساندم، توی فکربودم که منظومه ی شعرجدیدم را تنظیم وتصحیح کنم. داشتم برمی گشتم که مجری برنامه ی رادیوورزش اعلام کرد که امروزسالگردتأسیس رادیو است واگر خاطره ای ورزشی دارید، به این شماره زنگ بزنید. کنارخیابان پارک کردم وتماس گرفتم : « محمدغلامی هستم ازروستای بنارآب شیرین ازتوابع شهرستان دشتستان ازاستان بوشهر.این خاطره مربوط به35- 36سال پیش است . بازی فوتبال بین تیم ملی ایران وتیم ملی شوروی بود. آن موقع برق هم که نبود. من جایی بودم و رادیو نداشتم. بین ماوهمسایه،  دیواری بلوکی بودکه پلاسترنشده بودوصدا ، ازآن عبورمی کرد.همسایه هادرسایه ی عصرحیاط، نشسته بودندوبا رادیو، بازی راگوش می دادند. من 90 دقیقه پشت دیوارایستادم وگوش به دیوارچسباندم  وبازی راشنیدم. هردوگل ایران راغلامحسین مظلومی به ثمررساند. پارسال که آقای مظلومی همراه بااستقلال تهران برای بازی باشاهین به بوشهرآمد، این خاطره رابرای خودش هم  تعریف کردم .این خاطره بهانه ای شدبرای تبریک به مناسبت سالگردتأسیس رادیو....موفق باشید.»

به خانه رسیدم. خاطره ازرادیوپخش شد. دفترشعررابرداشتم تابه کارهایم بپردازم . درزدند. همسرم ازبوشهربرگشته بود. ازپارسال دچارکمردردشده ، دکترحق شناس ازشیرازبه اوگفته بود که باید دراستراحت مطلق به سرببردو اورعایت نکرده بودودیروزدکتری ازبوشهربه اوگفته بودکه نیازبه عمل دارد. روی تخت کنارم نشست.گفتم ازامروزلااقل کارهای سنگین راخودمان انجام می دهیم. همین جمله بلای جان خودم شد.وقتی ازشستن ظرف هافارغ شدم، شعرها پریده بودندوحال هوای مراهم باخودشان برده بودند.

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 90/2/4 و ساعت 11:39 صبح | نظرات دیگران()

به سرخیل شوریدگان

"منوچهرآتشی"

فصل ِرنجوری ِ گل درباد

فصل ِلاغ ِعلف وسایه ی سنگ

مثل ِعطر ِ نفس ِ وحشی ِ شب بوها روییدی

همسفربا باران دررگِ خاک

درتوجاری شد

روح ِ آشفته ی دریا

عطر ِ نمناکِ علف

دردِ روییدن تو

وتودرآتش ِ گل ها پراکنده شدی

کشتی ِ نام ِ تودشتستان راباخودبرد

آن چنان که نفس ِ صبح

نام  ِ گل هارا

به تسلای درختان ِ جنوب

می توان شعرت را

تاجرعه ی آخرنوشید.

________________

نسیم جنوب- ویژه منوچهرآتشی/ یک شنبه6آذر1384 شماره 374

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 90/2/4 و ساعت 8:19 صبح | نظرات دیگران()

نه دلم قراردارد   که سفرکند زکویَت

نه توان ِآن که روزی گذری کنم به سویت

به خدا ازاین معمّا به لب آمدست جانم

که انیس ِجان ِ مایی و منم به جستجویت

توبیا بیا نگارا  بنشین دمی خدارا

که نشسته تاقیامت  دل ِ من درآرزویت

بگشای گیسوان را بنمای دام ِ جان را

که هزاررشته ی جان  به فدای تار ِ مویت

زچه درنمی گشایی  که شدم چوحلقه بردر

زچه رخ نمی نمایی  که شوم فدای رویت

توگمان مبرغلامی چوبرفت، عهد بشکست

بنشسته باخیالت  همه شب  به گفتگویت

____________

سرودنخل ودریا/ گزینه ی غزل استان بوشهربه کوشش عبدالمجیدزنگویی چاپ اول 1383 صفحه ی 275

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 90/2/2 و ساعت 11:42 عصر | نظرات دیگران()

هنوزجلوی خانه ی ماساخت وسازنشده بود. ازدرحیاط که بیرون می رفتیم ، « بَسّکی » بودو میدان ِ باز ِ بازوماشب هاازکنار« چراغ دست چپ » برمی خاستیم وبیرون می آمدیم تاتفریح کنیم . یکی ازتفریح های ماتماشای چراغ هابود . انبوهی چراغ به هم پیوسته که مثل رودی ازنوربودندوازهم جدانمی شدند. مادرم می گفت این ها چراغ های برازجان است ومن وما، دقایق بسیاری به آن نگاه می کردیم ودرروشنایی ونورغرق می شدیم . باورکردنی نبود . این همه چراغ!؟ تااین که زمانه تغییرکردوروزی رسیدکه می بایست به برازجان می رفتم. کلاس پنجم دبستان بودم. شایدقبلاً هم رفته بودم امادرآغوش مادر، ولی این باربایدسواربرماشین به برازجان می رفتم تابرای کلاس پنجم در«عکاسی پاکزاد»عکس بگیرم. صبح زودهمراه پدرم بیرون آمدیم ومنتظرماندیم . ماشین جلوی منزل« رضازمانی» وارد روستامی شد ، ازکناردیوارخانه ی مامی گذشت، به کوچه «باقرشجاعی» می رسید، جلوی منزل« حسین بوستانی» توقف می کردآنگاه به کوچه ی« کـُهباد» واردمی شد و مقداری هم گردوخاک روی دیوارهای مدرسه ی خشتی بنارمی پاشیدوازمیان دوکـُنارشرق« باغ کل غلوم » می گذشت ووارد« راه برد زرد» می شد وبه« زیارت » می رسیدوراه برازجان رادرپیش می گرفت تاعصر، خسته، راه رفته رابرگردد. راننده، آدمی لاغراندام بودکه لهجه داشت وبه قول ما،« ایخم - نیخم » حرف می زد.وباهمه ی مسافران هم شوخی می کردوحتی روی بعضی ها هم اسم هایی گذاشته بود . اوماشین« پیکاو» ی داشت که هرروزاز«انگالی »به راه می افتاد. مسافران« حیدری»،« هفت جوش »و« صفی آباد» راجمع می کرد،از«بنار»هم می گذشت ودر«زیارت» هم مسافرسوارمی کردوگاه نیز پرنشده به« برازجان »می رفت.« آخان» راهمه دوست داشتندوهمه به اونیازداشتند. روزگارهم کم کم عوض شده بودوکسی پیاده یاباالاغ به شهرنمی رفت رسم شده بودکه هرکسی بخواهد« کارسازی » کند با«پیکاو»خان برودواین بودکه اول بارباآن ماشین رفتم وعکس گرفتم وبعدهادر«گاراژ پهلوان گاراژ غلامحسین وگاراژ پاپری» بارها وبارهابه انتظارنشستم تاخان بیایدوهمه جمع شوندوبرگردیم. بعدکه روزگاربازهم تغییرکرد، ماشین پیکاوخان هم به مینی بوس تغییرکردواین برای مابهتربود تا، وقتی ازکوچه ی کنارخانه مان می گذشت عقب آن آویزان شویم وپای برهنه دنبالش بدویم ولذت ببریم ونمی دانستیم که هرروزمی دویم تابه پایان زتدگی نزدیکترشویم وبه امروزبرسیم که موهای کودکی وجوانی راسپیدکرده ایم . وباز روزگاردگرشده ونمی توانیم نشستن های تلخ امروزمان رابادویدن های شیرین دیروزعوض کنیم ونشستیم واین باردرمراسم درگذشت« آخان» در«حسینیه ی اعظم برازجان» و مرورکردیم درذهنمان خاطرات کودکی را .

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 90/2/1 و ساعت 10:37 عصر | نظرات دیگران()