تو از سلاله ی نرگس

من از تبارِ شقایق

به بزم ِچشم ِتو خورشید

به جام ِسینه ی من خون

من از ولایتِ هجران

من از نهایتِ فریاد

تو از سلاله ی شیرین

من از قبیله ی فرهاد

بنار-فروردین 1376

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 90/2/9 و ساعت 1:59 عصر | نظرات دیگران()

گرمای ساعت 2بعدازظهردشتستان را نمی توان به راحتی مهارکردحتی اگرشیشه ی ماشین رابادرصدی زیادترازمعمول دودی کرده باشی . کولربه زحمت فضای کوچک راتغییرمی داد. سه واندی به بوشهررسیدیم ومستقیم به بیمارستان فاطمه زهرا(س) رفتیم. خواهرم مریم درآی سی یوبود.او باتکنیک بی حسی، عمل کیسه ی صفراانجام داده بود.پشت درماندیم تااین که بالاخره موافقت کردند یکی ازما، به اوسربزنیم.حالش خوب بوداما انتقالش به بخش بایدبانظارت پزشک انجام می گرفت.به منزل الله کرم باقری رفتیم. پس ازاستراحتی کوتاه، بچه هاهمان جاماندندومن واوبیرون زدیم. خلیج فارس باآفتاب پسینگاهی آمیخته بود.موج ونورومد دریا.شکوه وزیبایی کم نظیروبی پایان ومن که گوشم به باقری بودوچشمانم رابه موج هاسپرده بودم. آقای باقری زنگ زدوهماهنگی انجام گرفت وبه هتل دلوارهم سری زدیم. بچه های استقلال تهران آمده بودند. بامنصورپورحیدری، پرویزمظلومی، محمودفکری وبهتاش فریبا ، خوش وبشی کردیم وخوش آمدی گفتیم. به خانه که برگشتیم، نیما هم ازخورموج آمد.آقای باقری پیشنهاددادکه شام راکنارساحل زیبای بوشهرباشیم ولی من نپذیرفتم چون می خواستم زودتربه برازجان برگردم تابازی بارسلون ورئال راببینم .

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 90/2/8 و ساعت 10:25 صبح | نظرات دیگران()

    استاد دکترحسینقلی انگالی :

دیگ بی قراربیدم ویاری وَرُم نِبی

یه اهل ِحال ِ ساوقه داری وَرُم نِبی

یه پاکبازِ اهل ِ دلی کزکلام ِ او

واوی کـُنـُم مودفع ِ خماری وَرُم نِبی

یااین که همدمی که بفهمه زوونِمه

یه هم کلوم  ِ پاک عیاری وَرُم نِبی

فکرم کشید پر، سوی صحرای دشتسون

اُماچه چاره،  اسووسواری وَرُم نِبی

دل داشت میل ِتیروتفنگی سی هُوبره ای

شرمَندِ شاویدم ، گِتِکزاری وَرُم نِبی

مِیلـُم کشید قهوه وقیلون ومنقلی

لیکن چه فیده،  سایه ی کـُناری وَرُم نِبی

دُوتازه ای، که پیدُم  ِ خَش، ریش رخته وُو

مِیلـُم کشید و،خیگ وملاری وَرُم نِبی

دل کردهوای نون وتلیتی ومَنگکی

اُمّاصدحیف که کشک وتغاری وَرُم نِبی

کیوی وسیب ومیوه یل تـُرش وبی مزه

نادِی وَرُم،  یه دون ِ کـُناری وَرُم نِبی

یه گــَل ِ گـُجیک، چنبره زه تـُودل ِ فدَه

اُمّا فغون که سنگ وکِیواری وَرُم نِبی

کِرده دِرِنگِه ای، سی دل ِ دردمندِ خـُم

اُمّا عبث که نغمه ی تاری وَرُم نِبی

هِی زِرّ وپیچ خَردُم ، دورودیار ِ خم

یه آدمی که پاش بُکـُنـُم سِکُ داری وَرُم نِبی

گفتم خداخدا، بـِرِسَن« ایرج» و« فـَرَج »

«مَحمَدغلامی » اهل ِ بـُناری وَرُم نِبی

تهرون خـَشه اُما«انگالی »، نه مال تونه

واگرد ولات و، هِی مگویاری وَرُم نِبی

________

هفته نامه ی نصیربوشهر- یک شنبه 9مهرماه 1385

 نوشته شده توسط محمد غلامی در چهارشنبه 90/2/7 و ساعت 11:19 عصر | نظرات دیگران()

گفتم :

یادآور ِ لبخندِ زمین

بذر ِ بهاری بنشانم

پاییزوبهاران شد و یک چرته* نخندید

درباغچه ی خانه ی خود

فصل ِ شکفتن

امسال

مگربوته ی خاری بنشانم

___________

*چـُرته = جوانه

نصیربوشهر- یک شنبه 9مهرماه 1385

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 90/2/6 و ساعت 4:8 عصر | نظرات دیگران()

آفتاب راسر ِ آمدن نیست

پرنده را هوای خواندن

گل را...

حرفی ازنامت

درگلدان می گذارم

هرشب

آفتاب وپرنده

نقاشی می کنم

برازجان- مرداد1384

________________

نصیربوشهر- یک شنبه 3 اردیبهشت 1385

 نوشته شده توسط محمد غلامی در دوشنبه 90/2/5 و ساعت 10:22 صبح | نظرات دیگران()