ستاره  بنده ی چشم ِ نکویت

مه ِهفت آسمان قربان ِ رویت

چه دارم تا که درپایت بریزم

سروجانم   فدای  تار ِ مویت

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 91/4/23 و ساعت 8:17 صبح | نظرات دیگران()

«اهرم» گرهی بین امروز و جوانی من . کنارخیابان نشستن ها وانتظار کشیدن ها تااین که نیسانی بیاید و تو دستت به میله ای بند شودو 22 بار باریکه ی آب تنگ با هوش را بگذرانی تا دیار مهر . این بار هم پیچ و خم ها بود اما بی عبوراز آبی که از دو تونل باید بگذری . که گذشتیم ورسیدیم. غروب . همسرم رادر«شاهیجان» پیاده کردم و با «علی اسپرغم» راه افتادیم.« طلحه» اگرچه زادگاهم نیست اما زادگاه بسیاری از خاطرات شیرین روزهای جوانی من است. این بار هم خاطرات ، مارا می کشاند و می رفتیم و کوچه به کوچه سرک می کشیدیم . گاهی درنقطه ای درنگ و سوالی و زمانی درمقابل دری توقفی . صدای کفش های« علی» می آمد پشت خانه ی« بهروز» . مادرم می گفت «اسپرغم» ازکوچه می گذرد. می آمد و قلیانی می کشید دردومین مرحله ی شب نشینی و گپ وگفت ها. کناردره ی خشکی می گذشتم به سوی مدرسه ی راهنمایی با جمعی از بچه های شیرین که خنده از لبانشان پاک نمی شد « منصور شهریاری، اصغر شهریاری، رحمت راستی ، یونس افشین و.....» . کنار دره ی خشکی می گذشتیم من و علی تنها و همه چیز درجای خود بودو هیچ چیز جای خود نبود.کوه همان بود و سنگ همان جزاین که نخل ها پریشیده بودند مثل موهای سپید من درکوچه هایی آشنا . ازمدرسه تا خانه را برگشتیم . ازهمان راه . برهمان سنگ ها. سنگ هایی که روزی کفش های مرا می شناختند.. کوچه ها را یکی یکی تکرار کردیم و حتی برای خارج شدن ، از کنار باغ میرزایی گذشتیم و درکنار سونگ ها نخلی بلند وتنها نبود در « چهک » جز درخیال ما و در شعر من که هنوزگنجشکان را به میهمانی سایه وخرما می خواند . و همه چیز درجای خود نبود حتی درختی همیشه ایستاده درخانه ی علی هم رفته بود. سپیداری که شب ها ماه درآن لانه می بست و به شعر های ما گوش می سپرد. اما من این بار 25 سال جوان تر شده بودم میان باغ . کنار لیمو و نخل . همراه با آواز قلیان و زوزه ی شغال و آب و بال پرنده .

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 91/4/22 و ساعت 1:47 عصر | نظرات دیگران()

شبی دوستی طی پیامکی برایم نوشت :

رفیقی دارم و اهل ِ « بـُنار» است

شمار ِ حـُسن ِاو بیش از هزار است

برای  دیدن ِ   روی  ِ  گل  ِ  او

دوچشمانم     همیشه انتظار است

وچون نامش را درگوشی جدیدم نداشتم، پاسخ دادم :

نمایم ازدل و ازجان ، سلامت

رسید ای مهربان شیرین پیامت

به روی ِ من در ِ رحمت گشودی

ولیکن بود خالی جای ِ ِ نامت

واو که کسی جز عبدالحسین کشتکار نبود، نوشت :

اگریاری کنی ما را    دگر بار

فرستم یک« اس ام اس » بهرت ای یار

اگرخواهی بدانی نامم ای دوست

غلامی از غلامان تو، «کشتکار»

ومن درپاسخ نوشتم :

دلم از بهر ِ یاران بی قرار است

 به نام  ِ دوست، پاییزم بهار است

سعادت  رو  نموده   بر «غلامی »

که امشب همدم  ِ او «کشتکار»است

1386 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 91/4/20 و ساعت 6:41 عصر | نظرات دیگران()

« سرارادت ما وآستان حضرت دوست »

اقدام جمعی از بزرگواران و بزرگان فرهنگ وادب این بوم و بروانعکاس آن درهفته نامه ی وزین اتحاد جنوب درسالروز تولد این کوچکترین خادم ادبیات ، عرق بر پیشانی ام نشاند چرا که پس از پنجاه سال ، هنوز دست خالی، شرمسار یار و دیارم.

پیشانی ارادت می سایم برآستان مهربانان : هفته نامه ی بلند آوازه ی اتحاد جنوب و همه ی کارکنان عزیز آن ودکترانگالی، فرج ا... کمالی، امید غضنفر، سید طالب هاشمی، رضا معتمد، اسکندر احمد نیا، سید اسماعیل بهزادی، اسفندیار فتحی وهمه ی عزیزانی که پیامک های زیبایشان را نوشیدم و عزیزانم در مجتمع مسکونی برکه چوپان کنگان که تولدم را سنگ تمام گذاشتند.

خاک پایتان محمد غلامی 22خرداد 1391

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 91/4/20 و ساعت 9:43 صبح | نظرات دیگران()

اسفندیارفتحی نوشت :

ای رفیق و یار ِخوش لفظ و کلام

پاک مِی او، مهربون تر از سلام

سی و اندی ساله که   ای فکرمه

پیل بهزه ، یا هنر ؟   ای با مرام

پاسخ دادم :

گوهرِفضل و هنرچون بی بهاست

عاشقی درد و هنرمندی خطاست

حاصل ِ     پنجاه سال ِ عاشقی

پیل ، بهز ِ جون و عین ِ کیمیاست

تیرماه 1391

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 91/4/20 و ساعت 9:13 صبح | نظرات دیگران()