ادبیات و فرهنگ
لبت عنـّاب و اندامت زشیراست
سپید ِ دست هایت از پنیر است
دوچشمت سوره ی والشّمس و والنـّور
بلور ِ قامتت جنس ِ حریر است
خوشا حلوای نامت برزبانم
گل ِ چشمت ستاره ی آسمانم
چو یادت بر دل ِ من می نشیند
عسل می بارد از کندوی جانم
رُخـَت دیباچه ی زیبا پرستی
زلال ِ قامتت غوغای هستی
کسی که قدر ِ لب هایت نداند
حرامش باد نوشا نوش ِ مستی
کنگان - مرداد91
من همره عشق و آشنا با دردم
در کوی تو ، ذرّه ای پریشانگردم
خون می خورم و به کوریِ چشم ِحسود
نامردم اگر ز عاشقی برگردم
برکه چوپان/کنگان- 12 مرداد 91
تا صف به صف از هجر تو درناله شدیم
هی شانه به هم زدیم و گنجاله شدیم
پای تو نبود درمیان اما ما
پا سخته به دور آتش چاله شدیم