تقدیم به محمد غلامی که بیشترین افتخارم به اوست

خورشید برای صبح تو می شکفد1

مفتخریم به تو

به شعرت

« زینو» افتخارمی کند که در شعرت نشسته است2

شعرت بزرگیت را می سراید

ودستانت تواضعت را

آن هنگام که بر سینه ات مماس می شوند

شعر با نام تو زندگی می کند

تو که شعرت، خود زندگی است.

___________

1- اشاره به شعر زیبایی از ایشان به عنوان « باز شد دفتر نقاشی صبح/گل خورشید شکفت»

2- اشاره به قسمتی از شعر محلی ایشان

سرم می دو قدم واوی هلالی   دواره عاشقم انا جهالی

دوچی دیرم نویمو می بمیرم    خیال زینو و شعر کمالی

* هفته نامه ی دریای جنوب- شماره ی 144- دوشنبه 4/2/1385

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 90/8/26 و ساعت 4:0 عصر | نظرات دیگران()

                                                            به آتشی عزیز که مرگش را باور نمی کنم

 بهار درره و رفتی تو ازمیانه دریغا

شکست قامتِ نخل ِ تو غمگنانه دریغا

نمود پنجه ی نامهربان ِ مرگ، نشانت

ازاین گزینه شگفتا ازاین نشانه دریغا

هنوز نخل صلا می دهد تو را که بیایی

هنوزمی رسد از موج ها ترانه دریغا

زمانه را همه خون دررگِ وجود تو بودی

اگرچه خون به دلت بود اززمانه، دریغا

شلال ِ بال ِ تو را سنگِ کودکان نخراشید

ولی از این همه افعال ِ کودکانه دریغا

تو کهنه کـُنده ی شعری، به زیر خاک چه پروا؟!

به هرکجا که تویی،  می دهد جوانه...........

دریغا...............................................

___________

هفته نامه ی نصیر بوشهر. شنبه 5آذر1384

ویژه ی یاد باد استاد منوچهرآتشی

 نوشته شده توسط محمد غلامی در چهارشنبه 90/8/25 و ساعت 8:49 عصر | نظرات دیگران()

باقامتی بلند و باشکوه درراباز کرد. بادستانی قوی که خودکاری سیاه لای پنجه هایش بود.جلوی پلاک 29 ایستاده بودم و محو تماشای او بودم.خودم را معرفی کردم. بالبخند به داخل دعوتم کرد. عده ای از بچه ها دراتاق پذیرایی تلویزیون تماشا می کردند . هنگامی که گفت جایی هم به ما می دهید؟فوراً جا باز شدودقایقی بعد من بودم ویکی از بزرگان ادبیات معاصر ایران استاد آتشی.سال ها آرزومند دیدارش بودم. به فاصله ی یک مبل کنارم نشست.هنگامی که عینکش را برداشت، به نظرم جوان تر آمد. دقایقی بعد محو شنیدن بودم. گفت: یک نفرآمده و مختاری و دیگران راکوبیده(درارتباط با نامه ای با عنوان هاول) و دارم جواب می دهم. گفتم پس مزاحم شده ام.گفت : آماده شده و داشتم پاکنویس می کردم. از کتاب هایش پرسیدم. گفت با چند انتشاراتی قرارداد بسته ام وهمه ی کتاب هایم را تجدید چاپ می کنم. درباره ی ترجمه ی شعر شاعرکره ای پرسیدم. گفت تمام شده ولی هنوز پاکنویس نکرده ام و ترتیب چاپ آن را خواهم داد.گفتم آیا غزل هایتان را چاپ نمی کنید؟گفت به اصرار زیاد بچه ها قرار شده که همه زحمت هایش را خودشان بکشند و چاپ کنند. منظورش آقای زنگویی بود. گفتم کارهای زنگویی جالب است و تأیید کرد و گفت خودم او را تشویق می کنم. از باباچاهی سخن به میان آمد. از شعر. از نبود برنامه که به خاطر کوچک بودن محیط فوراً به آدم نسبتی می دهند. هنگامی که گفتم پشت دیوارپاره ای از شعرها می مانم ، گفت: باید بخوانی و مقاله ای یا شعری را که می خوانی تا زمانی که به جوهر آن دست نیافته ای ، نباید آن را کنار بگذاری و من دراین مدت به او نگاه می کردم و نوروز 1370 برایم زیباتر شده بود.ازمن خواست نزدش بمانم و گفت امروز نام من درمطبوعات است و بر سر زبان ها ولی من همان آدم دشتستانی هستم و ساعتی بعد که رویش را بوسیدم ، دررا باز کرد و قدم به کوچه نهاد . باز هم با من دست دادو گفت : راه را بلدی؟ و حرف های دیگر و حسرتی و هجرانی. امروز که بیش از پانزده سال از اولین ملاقاتم با او می گذرد، باز هم گاه گاهی از خودم می پرسم، راستی آیا مسیر را بلدم؟!

__________

چشم انداز جنوب- شماره ی 63- پنج شنبه 2 آذرماه 1385

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 90/8/24 و ساعت 7:32 عصر | نظرات دیگران()

                                  به شاملوی بزرگ

هنوز دهکده

لبریز از شکفتن

هنوز دررگان ِ ما

کارون ِ نام ِ تو زاینده

هنوز

 بلال ِ شعر

درهرم ِ دست های تو برشته می شود

همیشه خاکِ تو گرم

همیشه روح ِ تو جاری

همیشه نام ِ تو پاینده !

________________

هفته نامه ی نصیر بوشهر- شماره 314- یک شنبه 3مهر 1384

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 90/8/24 و ساعت 9:57 صبح | نظرات دیگران()