شعررمزی است

تصویرِزلال اشک

پژواکِ شکستن

شعرگنجشکی برلانه ی مار

رنگِ آوازِخروس

شعرفریادِسپیدی

 بربام ِبلندِعمر

________________

بنار- شهریور1371

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 89/9/16 و ساعت 1:6 صبح | نظرات دیگران()

 ای پاره ی تنم به کجا می روی؟ بیا

از چشمِ روشنم تو چرا می روی؟ بیا

من بی تو در بهشتِ خدا هم در آتشم

دیگر چرا زراهِ وفا  می روی ؟ بیا

مثلِ کویر    بر سرِ راهت نشسته ام

مثلِ بهار    از برِما می روی     بیا

در من دلی  همیشه به نامِ تو می تپد

ای آشنای دل  به کجا می روی ؟ بیا

برازجان- اسفند 1384

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 89/9/13 و ساعت 12:9 صبح | نظرات دیگران()

 واکه می فهمی دس ِ عشق ِ توبدحالـُم هنی

نومدی اِی بی صفت سی پـُرس ِ احوالـُم هنی

هرشووی پُی بونه ای تادم فِدَه تـُون می دوُم

نومدی یک دهفه جِی صدشو ودُمبالـُم هنی

پُی جُهالـَل هِرّوهِرتـُوخنده وپُی ما بُقی

نگوتِ ماسِی بُکـُ، کـَم شامس واقوالـُم هنی

نون ِ گـَپ غرق ِ گـُیَک غـَلـِّی عمل کـُلکـُو زده

سی توپاکِ پاک عـُنـّا تخم ِ پاچالـُم هنی

سیل ِ مَسِّت پارتِی سو،گرم کِرده لارم ِ

ازدس ِ خَندِی قشنگِت مَسّ وپامالـُم هنی

عمرِپُی تقویم ِ دل اِشمُردم ِ عیوُم مُکُ

اِی بوینی مَسّ ِ یاری خَش سن وسالـُم هنی

برازجان – دی 1382

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 89/9/9 و ساعت 11:42 عصر | نظرات دیگران()

 به نام گل

بادرودِ پونه هاونسترن ها، نفس گرم جنوبی خودرانثارسنگ وصخره می کنی ودرپیچاپیچ راه پیونددرخت وخورشیدراکنارمعبدچشمه باهمنوازی پرنده وآب به تماشامی نشینی وخستگی می شویی آن گاه دراعماق دره هاسرازیر می شوی. ازدره تاابرطنین بال است. دیگرخستگی نیست تابه سایه ساران بسپاری. دل دربندپرندگان داری که دره تااوج رارشته رشته ی آوازمی بافند.باحسادتی به سنگ های دامنه هاولاله های سرخ واژگون شکفته درآغوششان میان دوقله ی سپیدوسبزمقابل همدیگر، ازدرخت وبرف ، حیران که بوسه بردهان کدامین گل بنشانی که انتهای زیبایی ناپیداست.هرگام برمی داری جهانی درجانت می رویددرهیاهوی پرنده وآب. ناچاربرتخته سنگ های ریشه درعطر دست می سایی کوله باربرگـُل، زیبایی راستایش می کنی تازیرطاق درختان شبی رادربهشت بگذرانی. کم کم سایه باسپیدی می آمیزدوشب پاورچین می آیدتاصدای چشمه وچشم ستارگان، کویر وجودت راعشق برویاندوگل بدمی. صبحگاهان خیالت رادردست بلنددرختان می گذاری وبوسه ای به خورشیدوبرف هدیه می کنی وبازمی گردی باحسرتی درجان . نه عکس هایت گویای آن همه زیبایی ست نه کلامت تاهزاران گل وگیاه ناشناخته رابه تصویربکشی.هنگامی که سنفونی بدرود بال کبک هابدرقه ات می کنند، تنهامی توانی دعایی نثارکنی که :

بهارت خوش هوایت خوش صفاخوش

 توراباسبزه  پیوندِ       وفا   خوش

گلوی نازکت           لبریز ِ   گلخند

 طنین ِ بال هایت  در دنا     خوش

دشتستان- اردیبهشت1389

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 89/8/25 و ساعت 10:59 عصر | نظرات دیگران()

                                                                   به دکترحسینقلی انگالی

رودمثل ماربی آزارآرامی

نرم نرمک، شادمان می رفت درگزدان

ما

کودکان آفتاب وآب

درکنارساحل نمناک

شانه زیرآبشارآفتاب داغ دشتستان

نه به سراندیشه ی سقفی

نه به دل پروای ویرانی

درهیاهویی نشاط انگیز

قطره قطره ماسه-آب ازدستمان می ریخت

مثل بنـّایی که بادستان سیمانی

گاه مثل زورقی تاکودکی ازآب می آمد

مثل گل دربین ما می رست،

موج بااوخانه های ماسه رامی شست

بازمالبخندبرلب

دل میان سینه هابی تاب

دست هامان آشناباماسه وباآب .

سال هابگذشت

             امـّا

               تلخ وپنهانی .

موج برد آن خانه هارا

آن نشاط روزهای کودکی گم شد

قلب های مهربان وپاک

جلوه گاه کینه توزی های مردم شد

مرگ مثل مارمرموزی

درمیان خانه های تنگ

چنبری برزندگانی بست

آفتاب کودکی پژمرد

پرزدازرخسارهامان رنگ شادابی

ریخته برسقف وبردیوار

رقص تارعنکبوت وفضله های مارمولک ها

درکنار رودمهتابی

رودامـّاهمچنان خاموش می راند

ماجداازشادمانی ها

آب ، مارابازبالبخندمی خواند

مابه دورازمهربانی ها

برازجان- اردیبهشت 1383

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 89/8/15 و ساعت 11:11 عصر | نظرات دیگران()