به محمد بیابانی

برسینه ی گشاده ی اقیانوس

فراز ِ نعش ِ غرابی

اندیشناکِ شانه ی لرزان

قایقی و بار ِ شاخه ای

هوا ز واهمه سرشار

دریا

برگی سیاه

میان ِ چاله ای در چاه

در ذهن ِ آب

آهنگِ گنگی می ریزد

نزدیک می شود

نزدیک تر

آواز می شود :

-        یک عمر، سبز خواندی

یک عمر ِ سبز

از گلوی دریا

تو

با خاک و درخت

هم راز

مرگِ تو زندگی

مرگِ تو آغاز

 قایق

در تلاطم ِ تلخی

تا میراثِ بزرگ را

به وارث خسته برساند

فردا

بر لبان ِ بی رنگِ ساحل

کِلنگِ گل 

بچکاند

برازجان – اسفند 1381

  _____________________

هفته نامه ی نصیر بوشهر – شماره 214 – 29/6/1382

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 90/11/7 و ساعت 8:57 عصر | نظرات دیگران()

                                              به ایرج شمسی زاده

من و تو

دو دانه ز یک پیله

دو کپّه زیک دانه

من و تو

از گلوی پرندگان ِ غریب

یک ترانه

هزارسال نشستیم منتظر در خاک

و پوسیدیم

و پوسیدیم

 قطره ای نچشیدیم

و سهم ِ ما

همیشه سایه ی لرزان ِ ابر ِ نازا بود

هزار مرحله دور ِ جهان سفر کردیم

و چرخیدیم

وچرخیدیم

ترانه ای نشنیدیم

صدا اگر . . .

شکستِ ساقه ی عمر و سرودِ بـُرّا بود

_______________

برّا – b0rra خرمن کوب

________________

هفته نامه ی نصیر بوشهرشماره ی 171- 26/6/1381

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 90/11/6 و ساعت 9:36 عصر | نظرات دیگران()

                                                                                                  به غزل

بین ِ من و تو چقدر فاصله است !؟

بین ِ من و تو که فاصله ای نیست

وپاسخ ِ هرنگاهم را

جرعه ی لبخندی می افشانی

از پشتِ سال های نیامده می آیی

با خاطرات پیوند می خوری

و مرا می یابی در سطر ها

بین ِ من و تو فاصله ای نیست

از پشتِ سال ها

حرف های تو را

شیرین

سرشار

می خوانم و

آخر ِ شعرم را که نقطه ی اشکی می نشانی

بین ِ من و تو

شعر

فاصله ها را کوتاه می کند

بنار- شهریور 1380

هفته نامه ی نصیر بوشهر – شماره ی 148 / 18/1/1381

 نوشته شده توسط محمد غلامی در چهارشنبه 90/11/5 و ساعت 10:54 عصر | نظرات دیگران()

                                                                   به محمد غلامی

آن سوی آینه هیچ نیست

نه اینکه این سوی آینه چیزی باشد

درآینه نگاه می کنی وخودرا می نگری درقاب زمان

پی بهانه می گردی

ودرآینه می آویزی

وشاید آینه درتو می آویزد ازترس شکستن

برسیقـل آینه « ها » می کنی

وبا آستینت پاکش می کنی ومی بینی درآن

رسوب کرده ای

ذره ذره ، برنازکای آینه ثبت شده ای

ومی بینی دست هایت را، پاهایت را و چهره ات را

بی حضور مُهر بودن

شکلک درمی آوری وآینه مسخره ات می کند

آینه صادق است درانعکاس ناصادق بودن

وتو به صداقت آینه ایمان نمی آوری

 آن سوی آینه هیچ نیست

این سوی آینه ؟ !

می بینی

انعکاس ِ زمان را درقالب خودت ...

___________

هفته نامه ی پیغام سال سوم شماره 107 یک شنبه 6آذر1379

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 90/11/4 و ساعت 9:13 عصر | نظرات دیگران()

                                                                                       به حبیب جاسمی

ماهی ِ مسموم ترین آبهای جهانم

حوض می رقصد گرداگردم

با هزار ستاره ی سرگردان

شب

پله پله می خزد بر کمر ِ نخل

دنیا

بی تاب می شود

زهر

می چکد از نخلستان

بنار – تیر 1380

 نوشته شده توسط محمد غلامی در دوشنبه 90/11/3 و ساعت 10:47 عصر | نظرات دیگران()