ادبیات و فرهنگ
دیروز
چشمان ِمن جزیره ی خاموش
دستان ِمن دو شاخه ی نومیدی
اینک
بهار
از پشتِ پلک های تو فوّاره می کشد
چشمانم
ستاره ی امّید
دستانم
دو شاخه ی خورشید
بنار-خرداد 1369
این شعردرغروب10/12/1389 آمدکه نوشتم وبدون تصحیح نهایی دراین جامی آید. شایدروزی اندکی تغییریافت.
به چشم های خندانت
شرابِ یادِ توبرهستی ام شرارانگیخت
به نام ِسبز ِتو درسینه ام بهارانگیخت
دوچشم ِلیلی ِمستِ پری وش ات ای دوست
مراچوفایز ِمجنون ِ بی قرارانگیخت
کدام دستِ عجب نقش ِقامتِ توکشید
که اززلال ِوجودت دوآبشارانگیخت
بنازم آن که به پیرانه سرمراناگاه
چشاندعشقی ورسوای روزگارانگیخت
نشسته برگـُسل ِعشق بودم و، نامت
به بندبندِ دلم موج ِانفجارانگیخت
چه بودآنکه به باروتِ جانم افکندی
چه شعله بودکزآن فتنه ی خمارانگیخت
مذابِ لعل ِلبانت دل ِخرابِ مرا
به جرعه نوشی ِآن جام ِخوشگوارانگیخت
مراکه آتش ِرویت مدام می سوزد
هوای موی سیاهت به سایه سارانگیخت
به موی ِدوست نبردیم چنگ وغیرتِ عشق
هزارزخمه شرارم به پودوتارانگیخت
زعشق ِروی تو فایزز« کردوان »برخاست
مراهوای توازدامن ِ« بنار»انگیخت
دشتستان- 10/12/1389
ای نخل!
ای امید
باغی درانتظارتو
این خاکِ پرملال
روزی
منزلگهِ هزارجوانه ست
وانگه به یادِ تو
برهرانار ِباغ
قندیلی
درفصل ِچلچراغ
_____________
بنار- اسفند1368
برای منوچهر آتشی
زندگی مرداب
وتو
سرشارترین رود .
زندگی
جلگه ی خشک
وتو
لبریزترین ابر
که بهار
در گلویت جاریست
بنار-شهریور 1368
به بزرگواربی ادعا اسکندراحمدنیا
زمین ِکال
زمین ِچقدرگندیده و
میوه های چقدرافتاده ازدرخت !
هوای تلخ می گذرد
چندان
که گاه می اندیشم
تو
بلاتشبیه
خارک شیرین شسته درسموم
جهان
پرازتنگی نفس هاست
_________________
برازجان- مرداد1384